یاچیرو

این لعنتی کاری کرد که دیگه هیچ کس دست و دلش به نوشتن نره.

منم قهر بودم. هم قهر هم بی حوصله.

اما الان برگشتم.

الان که سحر ئه. الان که حسین جانم برای تعطیلات بعد از مدرسه ش خونه ی ماست و با صدای بلند داره تلویزیون میبینه. جونوره. نبودم که بگم شده 7ساله و با معدل خیلی خوب فارغ التحصیل شده.

خیلی نبودم

خیلی نگفتم

الان هستم که باشم.

خیلی باشم و خیلی بگم.

یاچیرو...

  هفته هایی گذشت شیرین و شلوغ بود بدو بدوهای شاد و هول هولی یه سفر عالی و دلچسب خیلی دلم میخواست میتونستم روزانه نویسی یا سفرنامه نویسی کنم. اما اون سبک از نوشتن طولانیه و من حوصله کارای طولانی رو ندارم!!! با اتوبوس رفتیم سفر رفتنه حالم بد شد.بتون و گاردریل کنار جاده رو بغل کرده بودم . با عشق. سفت. خخخخ. و حسابی بالا آوردم. کمرم صاف نمیشد از شدت فشار و حتی نفهمیدم که چقدر سفت و محکم تجهیزات کنار جاده رو بغل کردم. با گالون آب روغنی راننده صورتم رو شستم. خخخ. تا مقصد زیر پتویی که برادر شوهر مهربون دمه راه گذاشته بود تو ساکمون لرزیدم و دندونام به هم خورد. درسته.. یاچیرو...